Als zoogdieren zijn we gemaakt om samen te leven zodat bijvoorbeeld dreigingen uit de omgeving beter kunnen worden gedetecteerd dan wanneer je alleen bent. Helaas gaat het ook vaak mis.
Wanneer (een) ouder(s) onvoldoende liefdevol kunnen afstemmen op een jong kind zal deze de conclusie moeten trekken; ‘ik ben niet goed genoeg’. Ouders zijn in het perspectief van het jonge kind immers perfect, de reden moet dus wel bij jezelf liggen.
Dit is geen bewuste keuze maar komt voort uit het overlevingsinstinct dat wij als zoogdieren bij onze geboorte meekrijgen; als je niet volledig wordt geaccepteerd kan je je maar beter aanpassen om de kans op overleven te vergroten. Ook als we nog geen woorden tot onze beschikking hebben.
Om de pijn uit de overtuiging ‘ik ben niet goed genoeg’ niet te hoeven voelen kan de strategie ‘ik heb niemand nodig’ als demper werken. Zo goed zelfs, dat je er langzaam van overtuigd raakt dat het ook werkelijk zo is.
De keerzijde; alleen zijn, geen hulp vragen, etc., moffelen we vaardig weg; het werkt immers prima zo. Toch?
Tot je iets ingrijpends meemaakt, en je ook werkelijk alleen staat.
Dan is het opeens beangstigend leeg om je heen en wordt die ooit onbewust gemaakte keuze een stille werkelijkheid.
Onderzoek naar hoe deze overtuigingen in je inmiddels volwassen leven opspelen, zullen je weg naar meer verbinding gaan vormen.
Als massagetherapeut begeleid ik je graag in het vinden van jouw weg naar verbinding. Want deze weg ontspringt van binnenuit, vanuit jou.
Reactie plaatsen
Reacties